Güzel Oğlum benim; Bitti Diyorlar...Masalınız Bitti...gelmeyecek o diyorlar...anla artık diyorlar...oysa şimdi kapı çalınsa...ben baksam balkondan; kapıda sen; hiç şaşırmam biliyor musun...hiiççç. Koşarak inerim merdivenleri, ciğerimin ta içine...sensiz kanayan yaramı ta üstüne bastırım seni. Öyle öperdim ki yanaklarından...öyle sarılırdım ki, belki de “canımı acıtıyorsun” derdin...Niye çalmıyorsun kapıyı Can...niye duymuyorum senin ayak seslerine eşlik eden nefesini “geliyolum” diye bağırmanı...
Tatlı Oğlum benim; akıp geçtiğinden telafi edilmeyecek tek şey zamanın “geçme , dur zaman ! o kadar güzelsin ki...” denilen anların; senin yaşadığın, seninle yaşadığım zamanlar olduğunu senin vefatından sonra anlamanın canımı nasıl yaktığını bilemezsin.
İçinde dönüp durduğumuz büyük koşuşturma, sanki neye yarayacaksa birilerine, bir şeylere yetişmek için gösterdiğimiz dinmeyen telaş içindeki günlük hayatın kargaşasında bu gerçeği sevdiğin birini kaybedince anlamak ne kadar da yürek yaralayıcı, ne kadar da kahredici bir bilseydin?
Sen yaşarken yavrum, ben mi görmedim...görmek istemedim...ben mi dikkat etmedim etrafımdaki o sesiz matemlerin tınılarını, o kaybedişlerin yalnızlığını bu şehirde.
Senin yokluğunu şairin “ ....ben artık kalabalık şehirler kadar yalnızdım..” dizeleriyle sana anlatamayacak olmam nasıl da kanatıyor senin vefatının kalbimde hiç kabuk bağlamadan kanayacak o derin...o dilsiz yaramı bir bilsen yavrum.
Şimdi biliyorum yavrum elimde biriktirmiş olduğum tüm zamanların tek bir Eylül'ü kaldı. Rüzgarı üşütmüyor... güneşi yakmıyor... ama hayır, hayır zaman... durdu yokluğunda.
Derler ki "bir yaran olmamışsa, bir yarayı saramazsın!" .İnan güzel oğlum benim her yara dabir hikayedir. Bu site de senin kabuk bağlamayacak yaran; hikayen bilsin diyedir .
Seni her seyden çok sevmis teyzen
Gülsen FEROGLU
Gülsen FEROGLU
