Can KOCATAŞ-Bu yüzden eğik boynum

Bu yüzden eğik boynum

o büyük ve muazzam zamanda unuttum;

kanatlarım çok oldu üşüyor benim...

bu beyaz ıssızlıkta göğsüme düşüyor,

bu yüzden eğik boynum.

bir kuşun anısı kalmış bende, saklı,

bundan gözlerimdeki kayalık,

içimdeki serseri buzullar...

         B.Keskin

Can KOCATAŞ-Hiçbir şey yarama merhem olmasın

Hiçbir şey yarama merhem olmasın

günler öylece kendi kendine geçsin diye
bir camın arkasında durdum
bana dokunmasın hiçbir şey
hiçbir şey yarama merhem olmasın
iyileşecekse hiçbir şeysiz iyileşsin diye
bir camın arkasında durup
akan hayata ve zamana baktım.

                                       B.Keskin

Can KOCATAŞ-dünyanın acısını başkaları da duysun!

dünyanın acısını başkaları da duysun!

şuraya bir cümle koydum.
bırak, acımızı birileri duysun.
hem zaten şiir niye var?
dünyanın acısını başkaları da duysun!

                                   B.KESKİN

Can!Yokluğunun renginde depremler düşer boynuma.

Yokluğunun renginde depremler düşer boynuma.

Ben hangi kelimeye açsam ağzımı

Ben hangi kelimeyi nereye koysam

Bir sonbahar konaklar sesimde.

Ben hangi kelimeyle girsem akşama

Ben hangi kelimeyle nereye gitsem

Yokluğunun renginde depremler düşer boynuma.

                                B.Keskin

Can KOCATAŞ-“Yaralanan bir şey tekrar iyileşebilir mi?

“Yaralanan bir şey tekrar iyileşebilir mi?

  “Yaralanan bir şey tekrar iyileşebilir mi?

  İyileşen yer İZ kalınca

  Tekrar eskisi (gibi) olunur mu?

  Hayır Ingeborg

  İz bırakmaz insanı.”

 B.Keskin

Can KOCATAŞ -"Ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde, çok gücenmiştim hayata

                        "Ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde,
                                                  çok gücenmiştim hayata

"Ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde, çok gücenmiştim hayata

kendimi acıya teslim ettiğimde hatırladım,

ölünmüyordu, hatırladım.

ölünmüyoooooorrrrrrrrrrdu"

                            B.Keskin

Can KOCATAŞ- Yaz! benim evim” artık ”bir kıştı yavrum”

"Yaz! benim evim”  artık ”bir kıştı yavrum”

“Zaman, hayatı parçalara ayırıp “parça parça” görmeye başladığımızda,

acı, o yekpâreliği yitirdiğimizde oluşacaktı.

Yaz! benim evim”  artık ”bir kıştı yavrum”

                                               B.Keskin

Can KOCATAŞ- "Tecellinin içinde ecel durur” yavrum “ görmedin mi?

"Tecellinin içinde ecel durur”  yavrum “ görmedin mi?

Biri…o birisi

O seni hayatından eden O birisi

bir çocuğun mezarına konmuş oyuncaklarını,

rüzgar güllerini

niye toplatır

bilir misin Can!

Çünkü

“tecellinin içinde ecel durur”  yavrum “ görmedin mi?

Adaletin içinde bir zalim oturur”

                           G.Feroğlu

Can KOCATAŞ-ben sabahı ettim içimde sızlayan bir şeyle.

Ben sabahı ettim içimde sızlayan bir şeyle.

"Sen dünya mülkündesin, öyle!

ben sabahı ettim içimde sızlayan bir şeyle.

Sen beni yandın, beni yandın sandın, böyle.

Sen yanmak gör, ben kendimi kül ettim

Sen bu alçaklıkta dur, ben otlara gittim.”

                    

                                       B.Keskin

Can KOCATAŞ- Yüzünü rüzgâra dön yeniden

     Yüzünü rüzgâra dön yeniden

İlerde bir şey yok, gördün

Yüzünü rüzgâra dön yeniden

İyileşen sen değilsin, zaman.

                            B.Keskin

Can KOCATAŞ- Can ! İyileşen zamandır, İnsan iyileşmez.

İyileşen zamandır....  İnsan iyileşmez.

Gelip geçen bir şey iyileşmez.

Bu gece bu hat üzerinde

İyileşen zamandır,

 İnsan iyileşmez.

                                B.Keskin

Can Kocataş -Ama bitti mevsim"

Bir başka yolcu yok sana

"ama bitti mevsim,

   bir başka yolcu yok sana

   kalbim, anla, bitti mevsim

   bir başka yolcu yok sana."

                              B.Keskin